27 de febrero de 2010




meencontraronsabendóndeestoyyquéesloquepiensosientountictacenmicabeza
cadavezsevuelvemásagudoynopuedopararloesunabombayvaaexplotarylosentí
sentívenirloyestabapreparadayfuerteyahoraahoraquenoquieromequierensacar
deéstelugarynopuedoconellosymepersiguenduranteañosycuandoparecenirse
noselarganjamásyhoyquemetengomequierenquitardeaquíporquesabenque
mevolvífrágilyésteessumomentodeatacarmeymeperturbanmesiguennosevan
nopuedodormirporqueenlossueñosestánahoramásqueotrasvecesymeveoahí
lejanaatodoytancercanaalespacioyestanacáymepudrenmásdelonormalymegritan
meapuntanmecondenanynopuedogritargritoensilencioenlasombrasyasinadiepreguntará
ynopuedorespondernopuedohablarymequemayquemafuerteporquejuguéconfuego
siemprejuegoconfuegoyhoyelfuegoseapagócadavezqueloprendíysonellosyolosé

No hay comentarios.: